7.1. De Afdeling is van oordeel dat de rechtbank de brief van 12 december 2017 ten onrechte als besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb heeft aangemerkt, zij het op andere gronden dan de gronden die door [appellant] zijn aangevoerd. De Afdeling overweegt hierover als volgt. Het verzoek van [appellant] komt erop neer dat hij naleving van de maximumsnelheid van 30 km/h wil afdwingen. In zijn verzoek heeft [appellant] niet gewezen op concrete overtredingen van de maximumsnelheid. Evenmin heeft [appellant] in zijn verzoek gewezen op concrete overtreders. Ter zitting van de Afdeling is [appellant] gevraagd wat hij precies met zijn verzoek beoogt. Hierop heeft hij geantwoord dat hij wil dat er snelheidscontroles worden verricht voor zijn woning, hetzij door inzet van politiepersoneel, hetzij door inzet van technische apparatuur, en indien dat allemaal niet mogelijk is, wil hij dat de 30 km-zone wordt afgeschaft. Het verzoek van [appellant] komt er in de kern op neer dat hij de korpschef verzoekt tot het verrichten van feitelijke handelingen, te weten het uitvoeren van controles. De Afdeling is van oordeel dat een dergelijk verzoek, mede gelet op de afwezigheid van concrete overtredingen en overtreders, niet kan worden opgevat als een verzoek om een besluit tot het opleggen van een bestuurlijke sanctie te nemen, zodat de reactie daarop niet als besluit als bedoeld in artikel 1:3 van de Awb kan worden aangemerkt.
Nu de brief van 12 december 2017, waarbij een reactie op het verzoek is gegeven, geen besluit is, had de korpschef het bezwaar van [appellant] tegen deze reactie niet-ontvankelijk moeten verklaren. De rechtbank heeft dit ten onrechte niet onderkend.
Voor zover [appellant] afschaffing van de 30-km zone verlangt, overweegt de Afdeling dat een besluit over een hiertoe strekkend verzoek in deze zaak niet aan de orde is.
Het betoog slaagt.
https://www.raadvanstate.nl/uitspraken/@120219/201906166-1-a3/