8.       [appellant] betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het dagelijks bestuur de weigering om de last onder dwangsom op te heffen in stand heeft kunnen laten, alleen al omdat op 28 november 2019 een nieuwe overtreding van de last is geconstateerd. Onder verwijzing naar de beroepsgronden die hij heeft aangevoerd in zaak nr. 202204099/1/R1 heeft [appellant] aangevoerd dat hij op 28 november 2019 en daarna artikel 6.2, eerste lid, aanhef en onder a, van de Waterwet niet heeft overtreden. Volgens [appellant] heeft het dagelijks bestuur het verzoek om opheffing in feite uitsluitend afgewezen omdat het vreest voor herhaling van de overtreding en de last in zoverre kan dienen als een stok achter de deur om dat te voorkomen. Daarmee heeft het dagelijks bestuur het besluit onvoldoende gemotiveerd, aldus [appellant].

8.1.    Dit betoog slaagt niet. Het dagelijks bestuur heeft aan de in bezwaar in stand gelaten weigering ten grondslag gelegd dat de bedrijfsvoering nog niet zodanig wordt uitgeoefend dat er geen afstroming van afvalwater in het oppervlaktewater kan plaatsvinden. Verder heeft het dagelijks bestuur in aanmerking genomen dat er na de indiening van het verzoek om opheffing nog een overtreding is geconstateerd op 28 november 2019. Het dagelijks bestuur heeft alleen al in het feit dat de last na het verzoek is overtreden redelijkerwijs aanleiding kunnen zien om niet tot opheffing van de last over te gaan. De Afdeling verwijst ter vergelijking naar haar uitspraak van 20 augustus 2014, ECLI:NL:RVS:2014:3137.

De uitspraak van de rechtbank van 3 juli 2023 en een e-mailbericht van het dagelijks bestuur van 12 juli 2023 waar [appellant] op heeft gewezen, leiden niet tot een ander oordeel. Die rechtbankuitspraak en het e-mailbericht gaan over besluiten naar aanleiding van een nieuw verzoek om opheffing van de last onder dwangsom dat [appellant] na het besluit op bezwaar heeft ingediend op 28 juli 2021.

https://uitspraken.rechtspraak.nl/details?id=ECLI:NL:RVS:2023:4843